Pakujemy cały szpej jeszcze wieczorem, dzięki czemu rano pozostaje jedynie zagotować wodę zniszczyć troszkę żarełka. O siodmej idziemy już dziarskim krokiem ścieżką do Czarnego Stawu Gąsiennicowego delektując się ciszą, wspaniałą regularnością piramidy Żółtej Turni i zupełnym brakiem “kapeluszników” na szlaku. Szybko pokonujemy stupięćdziesięciometrowy próg kotła Zmarzłego Stawu i przy ostatnim źródełku, nieco powyżej, pijemy na zapas. Tankujemy także po litrze wody na głowę. Tyle musi nam starczyć na cały dzień gdyż dawno już nie padało i wyżej wody nie znajdziemy.

Droga, którą zamierzamy się dostać na Zawratową Turnię (2245 m npm) zaczyna się kilkadziesiąt metrów poniżej figury Matki Boskiej, ufundowanej jeszcze przez księdza Gadowskiego – budowniczego Orlej Perci. Gdy porównujemy widok wschodniej ściany Zawratowej Turni z opisem drogi nie wiem już czy jej nazwa (“Matka Boska”) pochodzi od figury czy od jęku rozpaczy wyruszających na nią wspinaczy.

Zawratowa Turnia jest piątym co do wielkości szczytem wznoszącym się całkowicie na terenie Polski i według przewodnika Jana Kiełkowskiego “posiada całkiem urwiste flanki – szczególnie wschodnią”. To co autor nazywa “całkiem urwistą flanką” jawi mi się, niezbyt doświadczonemu “łojantowi”, jako pionowa gładka ściana, wysoka na jakieś trzydzieści pięter. Wrażenie jest złudne bo widok z drogi na Zawrat skraca perspektywę i ściana w rzeczywistości jest nieco pochyła ale i tak robi wrażenie i jest jak dotychczas najtrudniejszą naszą drogą. Wybieramy nieco łatwiejszy wariant, który jest jedynie “nadzwyczaj trudny” (V), omijając główne “skrajnie trudne” (VI) miejsca. Na szczęście droga jest krótka, ma jedynie trzy wyciągi i nie powinna nam zająć więcej niż trzy godziny.

Nagle robi mi się ciepło, po chwili gorąco – znak, że napięły się wszystkie mięśnie. Kosmaty strach wyłazi zza kołnierza, siada na ramieniu, zaciera ręce i obrzydliwym skrzeczącym głosem syczy prosto do ucha – Spadasz? Czy jeszcze powisisz?

Sytuacja jest niemiła: stoję na malutkich stopieńkach, obłych i wcale nie poziomych, w rozkroku na dartego orła; jedna ręka szuka czegoś do uchwycenia wysoko nad głową a rozwarte szeroko oczy obserwują drżące palce drugiej ręki, która powoli ześlizguje się z niewygodnego chwytu. Ostatni przelot jest jakieś trzy metry niżej, czeka mnie więc ewentualny skok z pierwszego piętra lub dalej jeśli przelot zostanie wyrwany. Rzecz niezbyt tragiczna ale nieprzyjemna i w razie kontuzji przekreślająca dalszą drogę.

Ściągam Maćka, który już porządnie zmarzł na dole bo chłodny, porywisty wiatr spada z przełęczy do Zawratowego Żlebu. Cieszę się, że to nie ja muszę atakować stromą płytę, której co prawda z mojego stanowiska nie widać ale to tylko działa na mnie deprymująco. Maciej zbiera szpej i znika mi z oczu za skalnym załomem. Od tej pory tylko wysuwająca się lina mówi mi, że nie jestem tu sam. Teraz mam sporo czasu na podziwianie widoków.

Pojawili się już turyści podchodzący pod Zawrat. Pierwszych, tych bardziej napalonych, widzieliśmy jeszcze przed wejściem w ścianę. Potem nastąpiła przerwa a teraz mam piękny widok na węża ludzkiego wijącego się od Czarnego Stawu ku górze. Siedzę sobie jak na wystawie sklepowej oddzielony od ludzi szybą przestrzeni i wiatru. “Kapelusznicy” pokazują nas sobie paluchami niemal słyszę jak zadyszani mówią do siebie – O, tu, tu! Patrz! A tam drugi! – podobnie muszą się czuć zabawki w sklepie tuż przed gwiazdką. Tyle, że mnie stąd nie zabierze żaden sprzedawca. No chyba, że Zegarmistrz Światła Purpurowy.

Niektórzy z ceprów, ci bardziej zadyszani i bardziej kurczowo trzymający się łańcuchów rozdziawiają się na nasz widok tak, że gdybym miał lornetkę mógłbym oglądać ich migdałki. Czasem odmacham pozdrawiającym ale coraz częściej jestem obojętny, coraz bardziej zmarznięty i zdrętwiały. Czas stygnie razem ze mną, robi się gęsty, prawie namacalny. Przepływa z trudem, lepki jak melasa. Przepycha się przez wąski otwór teraźniejszości by zniknąć, rozpuścić się w przeszłości.

- Nie, nie, raczej jak po schodach. Po maśle nikt by nie wlazł!

Oprócz takich zwariowanych myśli dręczy mnie jeden wers z piosenki śpiewanej wczoraj w schronisku przez barwną postać z Turcji (!) a utrzymującą, że jest potomkiem tureckiego sułtana: “You’re always on my mind...”. Trzeba przyznać, że nawet ładnie śpiewał ale słowa te obijające się w mojej głowie niczym mantra doprowadzają mnie do szału. I jeszcze ta niepewność co się dzieje na drugi końcu liny.

Wreszcie lina rusza. Kilka metrów ale zawsze naprzód. A potem słyszę piękny dzwoniący po wszystkich ścianach zwielokrotnionym echem dźwięk jaki wydaje hak wbijany w doskonałą szczelinę po samo ucho. Po chwili drugi. I gdzieś pomiędzy porywami wiatru słabe “Mam auto!”, które jest dla mnie wybawieniem i wcale nie oznacza, że mój partner znalazł w ścianie mercedesa ale że mogę przestać go asekurować. Zbieram więc graty i dopiero teraz czuję jak jestem zmarznięty i odrętwiały. Dochodzę dość szybko do Maćka. I już widzę uskok, który go zatrzymał.

Mam niewielką szansę aby pokonać uskok, który jest wyceniony na V+. Zresztą patrząc na pokrwawione ręce partnera, biorąc pod uwagę tężejący wiatr, nawet się specjalnie nie przymierzam. Wpinam pętle do przelotu, staje w nich, dosięgam jakiejś “klamy” ( jak dobrze mieć długie łapy) i wciągam się na całkiem łatwą kopułę podszczytową. Lepiej efektywnie niż efektownie. Z punktu widzenia sportu to tak jakbym uderzył poniżej pasa ale nie ma to teraz znaczenia. Nie mamy czasu tkwić w nieco za trudnej dla nas ścianie.

Gdy Maciej dochodzi do mnie jest bardzo zmęczony i przemarznięty. Co gorsza zostawił haki na stanowisku bo nie mógł ich wybić. Haków mi szkoda a poza tym chce się sprawdzić więc zjeżdżam na dół. W porównaniu z łagodną pochyłością na górze pion ściany zapiera dech. Do tego świadomość, że się wisi na 11mm linie nieco przytępia zmysły. Kość jakoś udaje mi się wyjąć ale haki! Walę najpierw lewą ręką, potem prawą, w końcu obiema bo młotek wysuwa się z omdlewającej ręki. Odbijam przy okazji kawał skały, który leci strasznie długo i prawie nie dotyka ściany. W końcu ląduje w żlebie i powoduje małą kamienną lawinkę oraz panikę wśród turystów, bezpiecznych jednak na skalnej grzędzie. A haki ani drgną! Klnę na czym świat stoi haki, Maćka, skałę. Zawziąłem się na nie. Nie odpuszczę. W końcu muszą wyjść. To moja osobista wojna. W końcu haki wydają coraz żałośniejsze odgłosy, niemalże skamlą o wybaczenie i jeden po drugi wyskakują ze szczeliny.